زندگی

چه دلِ تنگی و 

                       چه راه دوری و 

                                               چه تنها تنی !

پیشگویی مهدی اخوان ثالث

سترون

سیاهی از درونِ کاهدودِ پشتِ دریاها
بر آمد ، با نگاهی حیله گر ، با اشکی آویزان
به دنبالش سیاهی های دیگر آمدند از راه
بگستردند بر صحرای عطشان قیرگون دامان
سیاهی گفت :
_ " اینک من ، بهین فرزندِ دریاها
شما را ، ای گروهِ تشنگان ، سیراب خواهم کرد
چه لذّت بخش و مطبوع است مهتابِ پس از باران
پس از باران جهان را غرقه در مهتاب خواهم کرد
بپوشد هر درختی میوه اش را در پناهِ من
ز خورشیدی که دایم می مکد خون و طراوت را
نبینم ... وای ... این شاخک چه بی جان است و پژمرده ... "
سیاهی با چنین افسون مسلط گشت بر صحرا
زبردستی که دایم می مکد خون و طراوت را
نهان در پشتِ این ابرِ دروغین بود و می خندید
مَه از قعرِ محاقش پوزخندی زد بر این تزویر
نگه می کرد غارِ تیره با خمیازه ی جاوید
گروهِ تشنگان در پچ پچ افتادند :
_ "دیگر این
همان ابر است کاندر پی هزاران روشنی دارد "
ولی پیرِ دروگر گفت با لبخندی افسرده :
_ " فضا را تیره می دارد ، ولی هرگز نمی بارد "
خروشِ رعد غوغا کرد ، با فریادِ غول آسا
غریو از تشنگان برخاست :
_ " باران است ... هی !...  باران !
پس از هرگز ... خدا را شکر ... چندان بد نشد آخر ... "
ز شادی گرم شد خون در عروقِ سردِ بیماران
به زیر ناودانها تشنگان ، با چهره های مات
فشرده بینِ کفها کاسه های بی قراری را
تحمّل کن پدر ... باید تحمّل کرد ... "
_ " می دانم
تحمّل می کنم این حسرت و چشم انتظاری را ... "
ولی باران نیامد ...
_ " پس چرا باران نمی آید ؟ "
_ " نمی دانم ولی این ابر بارانی ست ، می دانم "
_ " ببار ای ابر بارانی ! ببار ای ابر بارانی
شکایت می کنند از من لبانِ خشکِ عطشانم "
_ " شما را ، ای گروه تشنگان ! سیراب خواهم کرد "
صدای رعد آمد باز ، با فریادِ غول آسا
ولی باران نیامد ...
_ " پس چرا باران نمی آید ؟ "
سر آمد روزها با تشنگی بر مردمِ صحرا
گروهِ تشنگان در پچ پچ افتادند :
_ " آیا این
همان ابر است کاندر پی هزاران روشنی دارد ؟ "
و آن پیر دورگر گفت با لبخندِ زهر آگین :
_ " فضا را تیره می دارد ، ولی هرگز نمی بارد . "

مهدی اخوان ثالث/ دیماه ۱۳۳۱

تکه کتاب ۴

آدم ها را موجوداتی می بینم که می خورند و می خورند و می خورند تا فردای روز با خرسندی تمام بروند خود را ... تا باز بتوانند بخورند و بیاشامند و حرف بزنند و حرف بزنند و حرف بزنند در باره خوردن و آشامیدن و جمع شدن و یا امکان جمع شدن و درباره همه راه هایی که به این امکان ها منجر می شود .

از کتاب سلوک نوشته محمود دولت آبادی

پ.ن: منو توی فکر فرو برد . متن بالا دقیقا توصیف چند درصد از آدمای جامعه ی الان ماست ؟ درسته که اینا لازمه بقاست ، اما چقدر بعد از پاسخگویی به نیازهای اولیه و ابتدایی مون برای برآوردن نیازهای متعالی به عنوان یک انسان متمدن تلاش کردیم ؟

هیچکی تو نشد برام

با دویست نفرهم که ساعت ها حرف بزنم جای پنج دقیقه حرف زدن با تو رو نمی گیره . زندگیم کاروانسرا هم که بشه ، با همه مسافرها هم که معاشرت داشته باشم ، بازم حس تنهایی چنگالش رو از روی روحم بر نمیداره
حضور تو توی زندگیم خزش سیال گرما بود تو عمق وجودم
فتح روحم بود با شیرینی امنیت
وزش آرامش بود لابلای سلول های مضطرب تنم
خنکای سایه حضور تکیه گاهی بود برای گرمازده ای خسته
خلاصه بگم زندگی بودی برام
زندگی
جای خالیت تا ابد یه حفره سیاهه که مگر با مرگ پرشه

با تو بود که من ، من بودم . 

در وصف عشق

می دان که عشق را از عشقه گرفته اند و عشقه گیاهی است که کس نبیند از کجا برآید و کی برآید . آن وقت ببیند که بر سر درخت رسیده باشد و درخت را به صفت خویش گردانیده هر چند کوشی تا از درخت آن را باز کنی و بسیار رنج برگیری و باز کردن نتوانی . اگر یک ذره از آن بر درخت بماند همه درخت را فرا گیرد . سرمای زمستان آن را خشک تواند کرد و بس اما چندان باشد که گرمای تابستان باز پیدا آید و با درخت از دو کار یکی بکند: یا درخت را خشک کند و از بین ببرد و یا داغ خویش بروی نهد که هرگز از داغ وی خالی نباشد . عشق را از این عشقه گرفته اند و عشقه این است که بر هر چه آویزد او را از صفت خویش بگرداند.

شیخ احمد جامی 

عشق را از عشقه گرفته اند و عشقه آن گیاهی است که در باغ پدید آید در بن درخت . اول بیخ در زمین سخت کند، پس سر بر آرد و خود را در درخت می پیچد و همچنان می رود تا جمله درخت را فراگیرد و چنانش در شکنجه کشد که نم در میان رگ درخت نماند و هر غذا که به واسطه آب و هوا به درخت می رسد، به تاراج می برد تا آن گاه که درخت خشک شود.

هم چنان در عالم انسانیت که خلاصه موجودات است، درختی است که آن به حَبَّه القلب پیوسته است و حبة القلب در زمین ملکوت روید. آن حبة القلب دانه ای است که باغبان ازل و ابد در باغ ملکوت نشانده است و به خودی خود آن را تربیت فرماید و صد هزار شاخ و بال روحانی از آن سر بر می زند... چون این شجره طیبه، بالیدن آغاز کند و نزدیک کمال رسد، عشق از گوشه ای سر بر آرد و خود را درو پیچد تا به جایی رسد که هیچ نم بشریت درو نگذرد . پس آن شجره شایسته آن گردد که در باغ الهی جای گیرد و چون این شایستگی از عشق خواهد یافتن ، عشق عمل صالح است که او را بدین مرتبت می رساند . پس اگر چه عشق جان را به عالم بقا می رساند، تن را به عالم فنا باز آرد ، زیرا که در این عالم هیچ چیز نیست که طاقت بار عشق تواند داشت .

شیخ اشراق