توی خیالی ، خاطره خیالی ، عطر خیالی

روی زمین نشستم و به دیوار تکیه دادم و خیره شدم به آفتاب طلایی رنگی که از روزنه پنجره ، روی دیوار پهن شده و سخاوتمندانه میره که برسه به گلدونای ردیف شده روی میز . نگاهم از دیوار سر میخوره روی گل ها و بعد میرسه به فرش و بعد هم به پوست سفید مهتابی رنگش .

سرش روی پاهام آروم گرفته و دارم با موهای روشن و کوتاهش بازی میکنم . نگاهم کشیده میشه به چشمای درشتش که خمار و ملتهب به من خیره شده . ابروهای باریک و کم پشت و تابه تاش ، بینی بزرگ اما خوش تراشش ، گونه های صاف و بدون برآمدگیش با خط های ظریفی که تازه روش نشسته و لبهاش . ریش های بورش و خال گوشتی زیر لبهای خوش فرمش . متوجه میشم همینطور که نگاهم دقایقی طولانی روی اجزای صورتش بازی میکرد بی اختیار انگشت اشاره دست راستم روی پوست صورتش داره حرکت میکنه و پلکاشو سنگین کرده . لحظه ای تردید میکنم که این بازی رو ادامه بدم یا نه ! که نفس های منظمش تشویقم میکنه خواب لذت بخشی براش تدارک ببینم . پس به نوازش های عاشقانم ادامه میدم . نوازش هامو ادامه میدم و پلکامو میبندم . پرستوی خیالمو آزاد میکنم توی آسمون رویاهام . بگذار حالا که سرش روی پام آروم و قرار گرفته به دل اسیرم مهلت پرواز بدم توی نور و رنگ و سایه کنار حقیقتی که زیر انگشت دارم . کاش این لحظه ها جاودانه میشد . کاش چشم باز نمیکرد و نگاه روشنش رو به پلکای بستم نمی دوخت . کاش دستم توی بزرگی دستش و لابلای انگشتای کشیدش گم نمیشد .کاش لبهاش از هم باز نمیشد به گفتن خب دیگه باید برم . کاش به سبکی یک پر از جاش بلند نمیشد . کاش قامت رعناش جلوی روم افراشته نمیشد و کفش رفتنش رو جفت نمیکرد .

تا آخر عمرم همین اتاق و همین حضور خاموش و همین لحظه های قشنگ واقعی و خیالی برام بس بود . بیشتر از این خواسته دلم نبود ولی التماس نرفتن و موندن رو توی عمق چشام ندید وقتیکه جلوش قد راست کردم و رفت .

من موندم با هوایی که میترسم هر لحظه عطر حضورش توش کم جون تر بشه .