آخر قصه ما

زیر این گنبد نیلی ، زیر این چرخ کبود
توی یک صحرای دور، یه برج پیر و کهنه بود
یه روزی زیر هجوم وحشی بارون و باد
از افق، کبوتری تا برج کهنه پر گشود
برج تنها سرپناه خستگی شد
مهربونیش مرهم شکستگی شد
اما این حادثه ی برج و کبوتر
قصه ی فاجعه ی دلبستگی شد
اول قصه مونو تو می دونی تو می دونستی
من نمی تونم برم تو می تونی تو می تونستی

باد و بارون که تموم شد، اون پرنده پر کشید
التماس و اشتیاقو ته چشم برج ندید
عمر بارون عمر خوشبختی برج کهنه بود
بعد از اون حتی تو خوابم اون پرنده رو ندید
ای پرنده من، ای مسافر من
من همون پوسیده ی تنها نشینم
هجرت تو هر چه بود معراج تو بود
اما من اسیر مرداب زمینم
راز پرواز و فقط تو می دونی تو می دونستی
نمی تونم برم تو می تونی تو می تونستی
آخر قصه مونو تو می دونی تو می دونستی
من نمی تونم برم تو می تونی تو می تونستی

سوال

صبر پرید از دلم ، عقل گریخت از سرم

تا به کجا کشد مرا ، مستی بی امان تو ؟

صادق باش

دوش چه خورده ای دلا ؟ راست بگو نهان مکن

چون خمشان بی گنه ، روی بر آسمان مکن

باده ی خاص خورده ای ، نقل خلاص خورده ای

بوی شراب میزند ، خربزه در دهان مکن

دوش شراب ریختی ، از بر ما گریختی

بار دگر گرفتمت ، بار دگر چنان مکن

کار دلم به جان رسد ، کارد به استخوان رسد

ناله کنم ، بگویدم ، دم نزن و بیان نکن

ای دل پاره پاره ام ، دیدن اوست چاره ام

اوست پناه و پشت من ، تکیه بر این جهان مکن

هی کج و راست میروی ، باز چه خورده ای ؟ بگو

مست و خراب میروی ، خانه بخانه کو به کو

عمر تو رفت در سفر ، با بد و نیک و خیر و شر

همچو زنان خیره سر ، حجره به حجره شو به شو

ماکه حریف بوده ایم ، بوسه ز که ربوده ای ؟

زلف که را گشوده ای ؟ حلقه به حلقه مو به مو

کار دلم به جان رسد ، کارد به استخوان رسد

ناله کنم ، بگویدم ، دم مزن و بیان مکن

ای دل پاره پاره ام ، دیدن اوست چاره ام

اوست پناه و پشت من ، تکیه بر این جهان مکن

غیرمعمولی

بی‌تو اندیشیده‌ام کمتر به خیلی چیزها

می‌شوم بـی‌اعتنا دیگر به خیلی چیزها

تا چـه پیش آید برای من! نمی‌دانم هنوز...

دوری از تو می‌شود منجر به خیلی چیزها

غیرمعمولی‌ست رفتار من و شک کرده است

چند روزی می‌شود ـ مادر بــه خیلـی چیزها

نامـــه‌هایت، عکس‌هــایت، خاطرات کهنه‌ات

می‌زنند این‌جا به روحم ضربه، خیلی چیزها

هیچ حرفی نیست، دارم کم‌کم عادت می‌کنم

من بـــه این افکار زجرآور... بـــه خیلـی چیزها

می‌روم هرچند بعد از تو برایم هیچ‌چیز...

بعدِ من اما تـــو راحت‌ تر به خیلی چیزها

شاعر : گمنام

همخواب

 

همخواب رقیبانی و من تاب ندارم

بی‌تابم و از غصهٔ این خواب ندارم

زین در نتوان رفت و در آن کو نتوان بود

درمانده‌ام و چارهٔ این باب ندارم

آزرده ز بخت بد خویشم نه ز احباب

دارم گله ازخویش و ز احباب ندارم

ساقی می صافی به حریفان دگر ده

من درد کشم ذوق می ناب ندارم

وحشی صفتم اینهمه اسباب الم هست

غیر از چه زند طعنه که اسباب ندارم

 

گره افتاده در کارم به خود کرده گرفتارم ...

.

چنان دل کندم از دنیا که شکلم شکل تنهاییست
ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشاییست
مرا در اوج میخواهی تماشا کن تماشا کن

دروغین بودم از دیروز مرا امروز تماشا کن

در این دنیا که حتی ابر نمی گرید به حال ما
همه از من گریزانند تو هم بگذر از این تنها
فقط اسمی به جا مانده از آنچه بودمو هستم
دلم چون دفترم خالی قلم خشکیده در دستم
گره افتاده در کارم به خود کرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم
رفیقان یک به یک رفتند مرا با خود رها کردند
همه خود درد من بودند گمان کردم که هم دردند
شگفتا از عزیزانی که هم آواز من بودند
بسوی اوج ویرانی پل پرواز من بودند
گره افتاده در کارم به خود کرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن چه راهی پیش رو دارم

یازده آذر

دیگر نمیخواهی مرا با من مدارا میکنی

در گیر و دار رفتنی امروز و فردا میکنی

با دیگران جانانه ای با من ولی بیگانه ای

سودای رفتن داری و انکار و حاشا میکنی

داری به دل مهری دگر شوری دگر داری به سر

خواهی بگویی با دلم این پا و آن پا میکنی

با من عبوس و خسته ای بی اعتنا پیوسته ای

با او شنیدم دم به دم صحبت تمنا میکنی

افکنده ای در آتشم با عشق داغ و سرکشم

اما خموش و ساکتی تنها تماشا میکنی

آن دیگری یک هرزه خو بد نامه ای بی آبرو

افسوس میدانی ولی اما و آیا میکنی ..

بالاخره امروز هم گذشت ، گرچه نیمه جونم کرد تا گذشت . یازده آذر بود یا یازده سپتامبر ؟

خداحافظ

برو ای خوب من ، هم بغض دریا شو ، خداحافظ !

                                                    برو با بی کسی هایت هم آوا شو ، خداحافظ !

تو را با من نمی خواهم که « ما » معنا کنم دیگر ...

                                             برو با یک « من» دیگر بمان « ما » شو ، خداحافظ !

از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

زندگی همینه مجموعه ای از هیچ های انسان شده و انسان هایی هیچ شونده !

یک چند به کودکی به استاد شدیم

                                       یک چند به استادی خود شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را چه رسید

                                         از خاک در آمدیم  و  بر باد شدیم

در نیمه راه پاییز

آفتاب طلایی کم جون و بی رمق پاییزی از لابلای ابرهای نازک و حلاجی شده و دود دم این وقت سال آسمون ،خودشو به پنجره اتاق رسونده و مثل آدمی نفس بریده و خسته روی تخت پهن شده . روی تخت نشستم و کتابی که واسه خوندن و تموم کردنش با خودم کلنجار میرم ، کنار دستمه . دلم گرما می خواد و عطر قهوه !

 این روزا با خودم مهربون شدم و زیاد خودمو به آرزوهای کوچیکم می رسونم . قهوه ندارم بجاش یه فنجون خیلی کوچیک کافی میکس بدون شکر با طعم خامه درست می کنم و با لپ تاپ می پرم روی تخت . صدای ملایم سه تار و دکلمه توی اتاق می پیچه . همینطور که لباسای خشک شده رو تا می زنم ، جرعه جرعه کافی میکسم رو می خورم و همصدا میشم با دکلمه : 

چه کسم من چه کسم من که بسی وسوسه مندم

گه از آن سوی کشندم گه از این سوی کشندم

ز کشاکش چو کمانم به کف گوش کشانم

قدر از بام درافتد چو در خانه ببندم

...

روحم با هر ضرباهنگ این دکلمه داره وجین میشه .

شعر را بصورت کامل از اینجا ببینید .

شعری از خانم دکتر میترا روحانی

چیست ؟ چیست فرق آدمی با جانور ؟!

تا که می نازد به خود از آن بشر ؟

آدمی را گر نبود این امتیاز 

بود بیش از جانور غرق نیاز

 هست این نیروی ممتاز بشر   

عقل دوراندیش و آینده نگر

در شگفتم

در شگفتم من چرا این برتری   

گشته در او مایه ی وحشی گری ؟!

درطبیعت بی گمان هرجانور         

هست هنگام سیری بی خطر

من نمی دانم چرا نوع بشر     

 وقت سیری می شود خونخوارتر !

درمیان جنگل دور و دراز              

هیچ حیوان دیده ای همجنسباز ؟!

هیچ شیر دیده ای در بیشه زار       

جمع شیران را کشد بالای دار ؟!

هیچ گرگی بوده کز بهر مقام          

  گرگها را کرده باشد قتل عام ؟!

هیچ ماری دیده ای با زهر خود          

کُشته ها برپا کند در شهر خود ؟!

هیچ میمون ساخته بمب اتم          

  تا که هستی را کند از صحنه گُم ؟!

دیده ای هرگز الاغی باربر                 

مین گذارد کار زیر پای خر ؟!

هیچ اسبی دیده ای غیبت کند ؟!          

 یا به اسب دیگری تهمت زند ؟!!

هیچ خرسی آتش افروزی کند ؟!         

   یا گرازی خانمان سوزی کند ؟!

هیچ گاوی دیده ای کز اعتیاد                

داده گاو و گاوداری را به باد ؟!

پس چرا ؟ چرا انسان با عقل و خرد          

  آبروی دام و دد را می برد ؟!

پس بُوَد دیوانه بی آزارتر             

   زان که محروم است از عقل بشر

مولوی استاد حکمت در جهان                

کرده بس این نکته را شیرین بیان

آزمودم عقل دوراندیش را            

   بعد از این دیوانه سازم خویش را

زین سبب آن کس که می نوشد شراب             

 تا شود لایعقل و مست و خراب

چون شود از عقل و حیلت بی خبر        

  بس شرف دارد به شیخ حیله گر

بس شرف دارد به شیخ حیله گر

خوش قولم

امروز یه روز جدیده با یه دنیا کار که هیچ وقت تمومی ندارن ! صبح که چشامو باز کردم شدیدا دلم هوس شعر داشت ولی کارهام بیشتر از اونی بود که بتونم به خودم چنین جایزه ای بدم . به دل عزیزم که بار خیلی از مشکلات و مسائل و احساسات ضد و نقیض رو سالهاست که صبورانه به دوش میکشه قول دادم در اولین فرصت به یه غزل از دیوان شمس و یه غزل از حافظ و یه شعر از معینی کرمانشاهی مهمونش کنم و حالا الوعده وفا :

یه غزل بسیار عالی از مولانا : باز آمدی که مارا در هم زنی به شوری

یه غزل بسیار زیبا از حافظ : اگر روم ز پی اش فتنه ها برانگیزد

و بالاخره یه شعر قشنگ از رحیم معینی کرمانشاهی :

خود فریب 

روی دیدار توأم نیست، وضو از چه کنم؟

دیگر این جامه صد وصله رفو از چه کنم؟

قید هستی ، همه جا همره من می آید

با چنین نامه سیاهی ، به تو رو از چه کنم؟

من که مجنون نشدم ، دشت به دشت از چه روم ؟

نام لیلا چه برم ؟ کوی به کوی از چه کنم ؟

خود فریبی به چه حد ؟ خسته شدم زینهمه رنگ

من که درویش نیم ، این همه هو از چه کنم؟

من که بینم گذر عمر در این اشک روان

هوس سایه بید و لب جو ، از چه کنم؟

هر دم از رهگذری زنگ سفر می شنوم

تکیه بر عمر چنین بسته به مو ، از چه کنم.

روی به هر سوی کنم ، نقش تو آید به نظر

روی گفتار ، به یک قبله بگو از چه کنم ؟

تقدیم به دل صبورم بخاطر تمام خوبیاش ♡