اتفاقی نمی افتد

آدم های هر سرزمینی نگاه خاصی دارند ، نه چشم های خاصی ، ته چشم هایشان یک چیزی هست که می گوید اهل کجا هستند . دست کم هموطن های ما این جورند و این به گمان من مربوط می شود به زبان و لحنی که با آن فکر می کنند و گذشته ای دور که در ژن چشم ها باقی مانده .

کوچک من

تو پشت پلک های بسته ات تا صبح خواب ستاره ببین ، من تا خود صبح فدای چشمانت میشوم  ...

دلتنگی

دلتنگی که چیز عجیبی نیست ، یک دل تنگ میخواهد و دو چشم خیس !