فصل به فصل زندگیم

فصل به فصل زندگیم

خط به خط روزهام
فصل به فصل زندگیم

فصل به فصل زندگیم

خط به خط روزهام

چهارده ساعت لعنتی


تو خیالم یه خونه می سازم نقلی و دنج و خوشکل

همه جاش سفید

با گلدونای سبز سبز

توش تنها زندگی می کنم

آزاد و رها

بدون رفت و آمد آدمایی که عاشق می کنن ، زخم می زنن ، نمک می پاشن و نمی رن ، نمی رن تا بمونن و عذابت بدن و این جوری بودنشون رو به خودشون اثبات کنن

این روزا زیاد می خوابم ، زیاد خیال می بافم

توی آرزوهام زندگی می کنم

با اونا زنده هستم

درد و رنجمو تو خیالاتم فراموش می کنم و تو آرزوهام آرومم

ولی افسوس که شبانه روز بیست و چهار ساعته

بیست و چهار ساعت طولانی لعنتی که ده ساعتش رو به زور خواب و خیال می کشی و خاک می کنی و چهارده ساعت باقی مونده دمار از روزگارت در میاره

چهارده ساعته نفرین شده

چهارده ساعته لعنتی در سوگ لحظاتی به اسم زندگی





دیر نیست


یه روزی می رسه که از سردر قلبم برت دارم ، ببوسمت و بذارمت توی پستوی ذهنم ؛ تا از توی دست و پای زندگیم جمع بشی . شاید فراموشت کنم شایدم فقط در حد گرفتن گرد و غبار روت به یادت بیفتم و سراغت بیام .


بی صبرانه منتظر اون روزم



* الهام عزیز : به زودی میرسه اون روز .




تنهایی ؟ توقع بیجا ؟ یا نمیدونم چی ؟


نمی دونم اسمشو چی میشه گذاشت ؟

این که روز تولدت از سایت کتاب گرفته تا بانک و دوست و آشنا بهت تبریک تولد بگن اما اون یک نفری که ازش انتظار داری فراموشت کرده باشه ؟!

حس خوبی نیست .





حریم امن تنهایی

باز تنها میشوم

پرده های نازک حریر سفید را کنار میزنم و پنجره کوچک اتاقم را باز میکنم تا آفتاب طلایی اولین روز پاییزی بدون واسطه اتاق را روشن و تنم را گرم کند .

نسیم خنکی آرام میخزد توی اتاق پرده ها را تکان میدهد ، کاغذهای پراکنده ام را جابجا میکند و دسته ای از موهای کوتاهم را روی پیشانی ام جابجا میکند .

لبخند میزنم به اینهمه شیطنت

پاهایم را به گرمای آفتاب میسپارم و چشم هایم را به سطرهایی که تازگیها با من نامهربان شده اند و ذهنم را به بازیگوشی کلماتی میسپارم که گاهی فراموشی می آورند و گاهی بیداری !