سنگ گور

ای رفته ز دل ، رفته ز بر ، رفته ز خاطر

بر من منگر ، تاب نگاه تو ندارم

بر من منگر ، زانکه به جز تلخی اندوه

در خاطر از آن چشم سیاه تو ندارم

ای رفته ز دل ، راست بگو بهر چه امشب

با خاطره ها آمده ای باز به سویم ؟

گر آمده ای از پی آن دلبر دلخواه

من او نیم ، او مرده و من سایه اویم

من او نیم ، آخر دل من سرد و سیاه است

او در دل سودا زده از عشق شرر داشت

او در همه جا ، با همه کس ، در همه احوال

سودای تو را ای بت بی مهر ، به سر داشت

من او نیم ، این دیده من گنگ و خموش است

در دیده او آن همه گفتار نهان بود

وان عشق غم آلوده در آن نرگس شبرنگ

مرموزتر از تیرگی شامگهان بود

من او نیم ، آری ، لب من ، این لب بیرنگ

دیریست که با خنده ای از عشق تو نشکفت

اما به لب او همه دم خنده جان بخش

مهتاب صفت بر گل شبنم زده می خفت

بر من منگر ، تاب نگاه تو ندارم

آنکس که تو می خواهیش از من ، به خدا مرد

او در تن من بود و ندانم که به ناگاه

چون دید و چه ها کرد و کجا رفت و چرا مرد

من گور ویم ، گور ویم ، بر تن گرمش

افسردگی و سردی کافور نهادم

او مرده و در سینه من ، این دل بی مهر

سنگیست که من بر سر آن گور نهادم

از زنده یاد سیمین بهبهانی

پ.ن : ای رفته ز دل ، رفته ز بر ، رفته زخاطر ...

زن ها

تو زن ها را نمی شناسی 

آنها

 یک حافظه ی عجیب ،

برای نگهداری وقایع عاشقانه دارند 

هیچکدام از حرفهایت، یادشان نمی رود 

حتی می توانی 

تشریح لحظه ای را

 که با یک جمله ات دلشان شکست 

با جزئیات دقیق ،

دو سال بعد از دهانشان بشنوی...

وعده ها و قولهایت را 

طوری یادشان می ماند 

که هیچ رقمه 

نتوانی زیرشان بزنی 

ساعت و روز اولین دوستت دارم گفتنت 

لباسی که در اولین قرار ملاقات به تن داشتی

لرزش دستانت 

وقتی برای اولین بار دستشان را گرفتی 

حالت چشمانت 

وقتی اولین دروغ را از تو شنیدند ...

حتی

به راحتی می توانند بگویند 

فلان دروغ را فلان روز گفته ای و 

واقعیت ماجرا را 

از خودت بهتر توضیح می دهند 

می دانی 

زن ها 

موجوداتی هستند 

که در عمق رابطه شنا می کنند ...

سیمین _ بهبهانی