خواب

بمیرم واسه خودم

حتی توی خوابم هم که هرکسی یه یار و یاور و عشقی داشت ، من تنها بودم و بغض کرده و سرگردون

شعر

چون پرستویی که در پرواز نیست

 بالِ احساسِ  من امشب باز نیست 

پر شده از بغض تنهایـی دلم

شور و شـوق و خنـده و آواز نیست 

رنگ هست اما مرا همرنگ نیست 

راز هست اما مرا همراز نیست 

غـیـر از آن نـا آشـنـای آشـنـا

هیچ کس  با ساز من دمساز نیست

بـی بـهـار او ، پـرسـتـوی دلـم 

هیچ وقـت آمـاده ی پـرواز نیست 

دل بـه  پـایـانِ تمـاشـا بستـه ام  

گر چه پایان بـهتـر از آغـاز نیست..

شاعر : گمنام

سوال

نگاهی به میله های توی دستم انداخت و پرسید : چی می بافی ؟

گفتم : حسرتهای روزم را به بغض های شبم می بافم تا کلاهی شود بر سر دل تنگم !

بدحال

بازم یه بغض بی صاحب نشست کنج گلوم

بخاطر نبودن و نموندن کسی که باید کنارم می بود و می موند

درد بی درمون که میگن همینه

نه راه پس داری نه راه پیش و تنها چاره ای که برات می مونه سوختن و خاکستر شدنه و گاهی اینجا و اونجا بصورت ناشناس نالیدن

پلکامو هم نمیزنم چون اگه پلک بزنم اشکام جاری میشه

مثل منگا خیره و آدم آهنی وار میرم توی آشپزخونه و یه فنجون برمیدارم از همونا که یه زمانی با عشق براش توش چایی میریختم

فنجون بدست و همونطور بغص دار و آماده بارش برمیگردم توی پذیرایی و میشینم روی مبل

قلپ اول چایی رو بی هوا سرمیکشم

دهنم میسوزه

چه بهونه خوبی!

باصدای بلند میگم : وای چقدر داغ بود و چند قطره از اشکم جاری میشه

بغضم رو به زور چای داغ میخوام فرو بخورم اما نمیشه

سمج تر از این حرفاست !

آخرین شگرد رو باید پیاده کنم .

میبینی ؟

به یمن نبودنت آدم خیلی تمیزی شدم مرتب حموم میرم و دوش میگیرم

لعنت به این بغض های گاه و بیگاه

لعنت به این روزهای لعنتی