فصل به فصل زندگیم

فصل به فصل زندگیم

خط به خط روزهام
فصل به فصل زندگیم

فصل به فصل زندگیم

خط به خط روزهام

امیدم تویی ، تو تنها امیدم


میگن سالی که نکوست از بهارش پیداست ولی فکر نمی کنم چندان حقیقت داشته باشه .

سال قبل بهار شادی داشت و پایانی تلخ ... و امسال با روزهایی سخت و تلخ آغاز شد ... به این امیدم که اگر عمری بود با روزهایی شاد به پایان برسه . انسان همواره با امید بوده که تونسته زنده بمونه !



نظرات 2 + ارسال نظر
ترانه یکشنبه 3 اردیبهشت 1396 ساعت 11:39

سلام
منم چنین تجربه ای داشتم
سال 92 روزای سال تحویلم پر از غم و اتفاقای بد بوده
وای خیلی بد بود
خیلی خیلی
اونم نه یه غم نه دو غم چند غم بزرگو باهم داشتم
و همش به این فکر میکردم راسته که میگن سالی که نکوست از بهارش پیداس؟
و بیشترو بیشتر میترسیدم نکنه اتفاقای بد زیادی برام امسال بیفته
اما خداروشکر اینطور نبود
به نظرم شعرش بی معنیه

درسته عزیزم
شاید شعر برای مورد خاصی استفاده میشده ! و ما به اشتباه به همه پیشامدها تعمیمش میدیم

بهزاد شنبه 2 اردیبهشت 1396 ساعت 12:53 http://jeepers-creepers.blogsky.com

انسانهای نا امید هم به زندگی ادامه میدن،دلیل زندگی کردن زنده بودنه،آدمیزاد چه بخواد چه نخواد به زندگی مجبوره ادامه بده،مگه این که به مرحله ای از احساسات برسه که مرگ رو بهتر بدونه،وگرنه زنده بودن دلیل زندگیه،خواستی بیا وبلاگم بگو بلینکمت،موفق باشی

انسان های نا امید واقعی ، خودکشی میکنن
انسان هایی زنده می مونن که کورسویی از نور امید هنوز در وجودشون پیدا میشه
و انسان های امیدوار " زندگی " می کنن

امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.