مرگ بدقول

خواب دیدم دارم لباسامو جمع میکنم واسه سفر ، دنبال کفشام می گردم که بپوشم . 

شاید هیچ معنای خاصی نداشت اما من منتظر بودم حادثه ای پیش بیاد ، چیزی شبیه مرگ .

روزها و ساعت ها دنبال هم می گذشت اما کیه که بتونه جلوی مرگ رو بگیره؟ پس خونسرد و بی تفاوت مثل همیشه به کارای روزمره می رسیدم و منتظر بودم !

منتظر لحظه آخرم !

منتظر ، جوری که انگار خدا بهم وعده داده باشه که به زودی همه چیز تمومه !

بی میل هم نبودم !

شدیدا دلم می خواست هرچی که مربوط به منه از توی خونه غیب بشه ولی هیچ کاری نکردم چون نمی خواستم غیرعادی به نظر بیام . تا اینکه یه سفر پیش اومد . یه سفر کوتاه با اتوبوس . لحظه وداع یه دل سیر چهره عزیزانم رو نگاه کردم . کی میدونست شاید آخرین دیدار باشه ؟! اتوبوس راه افتاد ، مدام صحنه هایی که ممکن بود آخرین چیزی باشه که می بینم توی ذهنم شکل می گرفت با رنگ و صدا و نور و بو و هرچیزی که مربوط به یه حادثه واقعی بود . اما عجیب آرامش داشتم . انگار که هیچ هراسی از مرگ نداشتم اما هیچ اتفاقی نیفتاد و من سالم به مقصد رسیدم !

با خودم گفتم شاید در برگشت !

سه روز خوب ، بدون یادآوری خوابم و بدون تصور مرگ گذشت . زمان برگشت رسید و باز من چهره تک تک عزیزانم رو با دقت نگاه کردم طوری که انگار آخرین باره می بینمشون ولی بازهم سالم به مقصد رسیدم .

***

حالا بعد از گذشت چند روز به این حقیقت فکر می کنم که یاد مرگ چقدر میتونه کمک کنه تا از تک تک لحظه های زندگی درست استفاده کنیم . از چیزای اندک اما تکرار نشدنی و خوب زندگی لذت برد و از کنار سختیها و غصه های فراوونش به امید تموم شدنشون گذر کرد .

یاد گرفتم انتظار مرگ لذت زیبایی ها رو دوبرابر میکنه و تحمل رنجهای دنیا رو آسونتر !

تقویم دردناک

روزای سخت می گذرن اما سخت

می گذرن اما جای زخمشون روی روح آدم می مونه

شاید بعضیا موقتا فراموش کنن که چه روزایی رو پشت سر گذاشتن اما هرگز رد پای این روزا از روح و جسم مون پاک نمیشه

فقط یه اشاره کوتاه کافیه که تمامش جلوی چشم آدم ظاهر بشه . این اشاره می تونه یه عکس ، یه متن ، یه مکان ، یه فیلم ، یه وسیله یا حتی یه روز توی تقویم باشه که برای ثانیه ای حضورش رو به رخ بکشه . بعد چیزی که می مونه خاطره دردناک اون روزاست که با بی رحمی تلاش میکنه که دوباره جون بگیره و چند روز دیگه از عمرمون رو سیاه و کبود و خاکستری کنه و چقدر بد که بعضی از ما با رضایت خاطر دل می سپاریم به ضربه های هولناک خاطراتی که سعی کردیم فراموش کنیم و نتونستیم .

نتونستیم و هر از گاهی غافلگیر می شیم از حضور چیزایی که دوباره ما رو برمی گردونه به ادامه درد کشیدن و دم نزدن

یازده آذر

دیگر نمیخواهی مرا با من مدارا میکنی

در گیر و دار رفتنی امروز و فردا میکنی

با دیگران جانانه ای با من ولی بیگانه ای

سودای رفتن داری و انکار و حاشا میکنی

داری به دل مهری دگر شوری دگر داری به سر

خواهی بگویی با دلم این پا و آن پا میکنی

با من عبوس و خسته ای بی اعتنا پیوسته ای

با او شنیدم دم به دم صحبت تمنا میکنی

افکنده ای در آتشم با عشق داغ و سرکشم

اما خموش و ساکتی تنها تماشا میکنی

آن دیگری یک هرزه خو بد نامه ای بی آبرو

افسوس میدانی ولی اما و آیا میکنی ..

بالاخره امروز هم گذشت ، گرچه نیمه جونم کرد تا گذشت . یازده آذر بود یا یازده سپتامبر ؟

حماقت های قدیمی

بار اولی که باهم بحث شون شد لباس خواباشو با قیچی ریز ریز کرد و گفت دلش خنک شده .

دفعه بعد موهاشو کوتاه کرد ، پسرونه ی پسرونه . اخمای شوهرش تو هم رفت ولی بعد با بدجنسی گفته بود خیلیم بهت میاد .

دعوای بعدی همون چندتا پیرهن و دامنی هم که داشت بخشیده بود اما شوهرش بهش خندیده بود که بالاخره که چی؟

ده سالی ازش خبر نداشتم . دیشب که دیدمش چند دقیقه ای توی ایستگاه اتوبوس نشستیم به حرف . گفت بالاخره ازش جدا شدم . پرسیدم چطوری ؟ گفت : لجبازیامو بیشتر کردم ، غذاهامو سوزوندم ، به خونه نرسیدم ، با خانوادش قهر کردم ، پولاشو حروم کردم ، هر روز دعوا راه انداختم ، یه بار خودکشی کردم ، یه بارم که فهمیدم باردارم کلک بچشو کندم ، سر همین بالاخره طلاقم داد .

شب موقع خواب به این فکر میکردم حماقت یه خانواده چقدر میتونه عمیق باشه که بخاطر هیچ ، با یه ازدواج زورکی ، اینجوری دخترشون رو تحت فشار قرار بدن که برای رهایی دست به هر کاری بزنه !

فرزند انتظار

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

خداحافظ

برو ای خوب من ، هم بغض دریا شو ، خداحافظ !

                                                    برو با بی کسی هایت هم آوا شو ، خداحافظ !

تو را با من نمی خواهم که « ما » معنا کنم دیگر ...

                                             برو با یک « من» دیگر بمان « ما » شو ، خداحافظ !

تنهایی ؟ توقع بیجا ؟ یا نمیدونم چی ؟

نمی دونم اسمشو چی میشه گذاشت ؟

این که روز تولدت از سایت کتاب گرفته تا بانک و دوست و آشنا بهت تبریک تولد بگن اما اون یک نفری که ازش انتظار داری فراموشت کرده باشه ؟!

حس خوبی نیست .

زن ها

تو زن ها را نمی شناسی 

آنها

 یک حافظه ی عجیب ،

برای نگهداری وقایع عاشقانه دارند 

هیچکدام از حرفهایت، یادشان نمی رود 

حتی می توانی 

تشریح لحظه ای را

 که با یک جمله ات دلشان شکست 

با جزئیات دقیق ،

دو سال بعد از دهانشان بشنوی...

وعده ها و قولهایت را 

طوری یادشان می ماند 

که هیچ رقمه 

نتوانی زیرشان بزنی 

ساعت و روز اولین دوستت دارم گفتنت 

لباسی که در اولین قرار ملاقات به تن داشتی

لرزش دستانت 

وقتی برای اولین بار دستشان را گرفتی 

حالت چشمانت 

وقتی اولین دروغ را از تو شنیدند ...

حتی

به راحتی می توانند بگویند 

فلان دروغ را فلان روز گفته ای و 

واقعیت ماجرا را 

از خودت بهتر توضیح می دهند 

می دانی 

زن ها 

موجوداتی هستند 

که در عمق رابطه شنا می کنند ...

سیمین _ بهبهانی



خواب

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

ضایع کنون

خونه جدید شون رو که دیدم گفتم : به به چه خونه قشنگی مبارک باشه !

مرد بادی به غبعب انداخت و گفت : سلیقه منه وگرنه خانمم که بد سلیقست !!!!

به چشمای ناباور زن نگاهی کردم و گفتم : بله کاملا معلومه که بد سلیقست و نگاهی به سرتاپای مرد انداختم و ادامه دادم ولی در عوض شما واقعا خوش سلیقه هستی و نگاهی به سر تا پای زن انداختم .

تک تک سلول های کلیه اعضا و جوارحم خنک شد .

همینجا از مرضیه عزیزم عذر میخوام بابت جوابی که به شوهر بی لیاقتش دادم ولی اگه صد بار دیگه هم موقعیتش پیش بیاد همینطور ضایعش خواهم کرد .

حنظل بانو

حتما نباید که گنجشک یا ملخ باشی و توی زمستون سرد ، بی غذا بمونی و به مورچه رو بندازی تا معنی " وقتی که جیک جیک مستونت بود فکر زمستونت بود؟  " رو بفهمی !

کافیه که مدتی از جون و دل جایی کار کنی و خیلی اتفاقی مریض شی و عکس العمل اطرافیانت رو ببینی تا برات درس عبرت شه !

میتونی وقتی که خوب شدی رفتارت رو عوض کنی و فکر " زمستونت " باشی .

باز هم تلخم !

مثل تمام قهوه های غلیظ دنیا که با شکر هم تلخیشان از بین نمی رود .

از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

زندگی همینه مجموعه ای از هیچ های انسان شده و انسان هایی هیچ شونده !

یک چند به کودکی به استاد شدیم

                                       یک چند به استادی خود شاد شدیم

پایان سخن شنو که ما را چه رسید

                                         از خاک در آمدیم  و  بر باد شدیم